به دیدنت آمدم چون دوستت دارم
آیا موافقى با هم به شهر کوفه، به خانه حضرت على علیه السلام برویم؟
نگاه کن، آن پیرمرد کیست که آرام آرام به سوى این خانه مىآید.
او در حالى که از عصاى خود کمک مى گیرد به خانه امام نزدیک مىشود.
آیا او را شناختى؟
او «حارث هَمْدانى» است که به دیدن امام خود مى رود.
آیا موافقى همراه او باشیم؟
هنگامى که حضرت على علیه السلام، نگاهش به حارث مى افتد که با این حالت بیمارى، به خدمت او آمده است از او سؤال مىکند:
حارث! چه چیزى باعث شد که تو به اینجا آمدى؟
حارث مى گوید:
اى امیر مؤمنان! محبّت شما مرا به اینجا کشانده است.
امام مى فرماید:
اى حارث، آیا مرا دوست دارى؟
حارث در جواب مى گوید:
آرى، به خدا قسم من شما را دوست دارم.
من خیلى تعجّب مى کنم که چرا حضرت على علیه السلام، این سؤال را از حارث مى کند، معلوم است که حارث هَمْدانى، عشق اهل بیت علیهم السلام را به سینه دارد و گرنه با این شدت بیمارى به خانه آن حضرت نمى آمد.
اما این سؤال امام، حکمتى دارد، خوب است کمى صبر کنیم.
امام چون جواب حارث را مى شنود مى فرماید:
اکنون که مرا دوست دارى، بدان که مرا در چند جا خواهى یافت:
- آن موقعى که بخواهى جان بدهى و لحظه مرگ تو فرا رسد، مرا نزد خود خواهى یافت و با دیدنم شادمان خواهى شد.
- مرا کنار حوض کوثر خواهى یافت که چگونه دوستان خود را سیراب مى سازم، اى حارث، مرا آن روز خواهى دید و شادمان خواهى شد.
- روز قیامت مرا خواهى یافت در حالى که «پرچم حمد» را به دست گرفته ام و همراه با رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم، از روى پل صراط عبور کرده و به سوى بهشت مى رویم،
و تو آن لحظه نیز شادمان خواهى شد.
حارث همدانى با یک دنیا خوشحالى، خانه امام خویش را ترک کرد در حالى که یقین داشت که امام مهربان او، در لحظه جان دادن به سر بالین او خواهد آمد.
حضرت على علیه السلام هم به وعده خود وفا کرد و لحظه جان دادن حارث، او را تنها نگذاشت.[1][2]
[1] ( 1). عن الحارث الهمدانی قال:« دخلت على أمیر المؤمنین علی بن أبی طالب علیه السلام فقال: ما جاء بک؟ فقلت: حبّی لک یا أمیر المؤمنین، فقال: یا حارث أتحبّنی؟ قلت: نعم واللَّه یا أمیر المؤمنین، قال: أما لو بلغت نفسک الحلقوم رأیتنی حیث تحبّ، ولو رأیتنی وأنا أذود الرجال عن الحوض ذود غریبة الإبل لرأیتنی حیث تحبّ، ولو رأیتنی وأنا مارّ على الصراط بلواء الحمد بین یدی رسول اللَّه صلى الله علیه و آله و سلم لرأیتنی حیث تحبّ»: کشف الغمّة ج 1381، بحار الأنوار ج 6 ص 181، ج 27 ص 157، الفصول المهمّة ج 1 ص 315.
عن الأصبغ بن نباتة قال:« دخل الحارث الهمدانی على أمیر المؤمنین علیّ علیه السلام فی نفر من الشیعة وکنت فیهم، فجعل الحارث یتّئد فی مشیته ویخبط الأرض بمِحجَنه، وکان مریضاً، فأقبل علیه أمیر المؤمنین علیه السلام، وکانت له منه منزلة فقال: کیف تجدک یا حارث؟ فقال: نال الدهر یا أمیر المؤمنین منّی ... وأبشّرک یا حارث لتعرفنی عند الممات، وعند الصراط، وعند الحوض، وعند المقاسمة، قال الحارث: وما المقاسمة؟ قال: مقاسمة النار، أقاسمها قسمة صحیحة، أقول: هذا ولیّی فاترکیه، وهذا عدوّی فخذیه ...»: الأمالی للمفید ص 3، الأمالی للطوسی ص 625، مدینة المعاجز ج 3 ص 116، بحار الأنوار ج 6 ص 178، ج 6 ص 120، خاتمة مستدرک الوسائل ج 2 ص 218، الغدیر ج 11 ص 222.
عن الحارث الأعور قال:« أتیت أمیر المؤمنین علیه السلام ذات لیلة، فقال: یا أعور، ما جاء بک؟ قال: فقلت یا أمیر المؤمنین، جاء بی واللَّه حبّک، قال: أما إنّی سأحدّثک لشکرها، أما إنّه لا یموت عبد یحبّنی فتخرج نفسه حتّى یرانی حیث یحبّ، ولا یموت عبد یبغضنی فتخرج نفسه حتّى یرانی حیث یکره ...»: اختیار معرفة الرجال ج 1 ص 299، بحار الأنوار ج 6 ص 192، الغدیر ج 11 ص 222، معجم رجال الحدیث ج 5 ص 173، ج 10 ص 211، قاموس الرجال ج 12 ص 46، أعیان الشیعة ج 4 ص 366.
[2] مهدى خدامیان آرانى، در آغوش خدا - قم، چاپ: 6، 1386.
