در زمان دلتنگى براى برقرارى ارتباط معنوى و عاشقانه با خدا چه باید کرد؟
سعادت و خوشبختی از مفاهیم ارزشمند است که انسان در جستجوی دسترسی به این امور در این دنیا در حال تلاش می باشد.اما این مفاهیم بدون خدا معنی و مفهومی دارد؟ ارتباط با خداوند ویژگی منحصر بفرد انسان است و باید این ارتباط حفظ شود تا بعد روحی انسان تامین و تجهیز شود لذا امام صادق علیه السلام در حدیث ذیل به امر اشاره دارد:
الامام الصادق «علیه السّلام»:.. السّعید من وجد فی نفسه خلوة یشغل بها[1].
امام صادق «علیه السّلام»: کسى خوشبخت و سعادتمند است که لحظاتى (و ساعاتى) با خود خلوت کند و تنها نشیند (و در آن خلوت و تنهایى) به خود (و محاسبۀ نفس خود، و سنجیدن احوال و اعمال خود، در ارتباط با خدا و خلق خدا) بپردازد. (حکیمی، 1395)[2]
یکى از بهترین راههاى ارتباط با خدا در زمان دلتنگى، برشمردن نعمتهایى است که خداوند به ما عنایت کرده و توجه به لطفهایى است که خداوند در طول عمر به ما روا داشته است، در این صورت محبت ما به خداوند زیاد مىشود و روحیه نشاط و امید در ما زنده مىشود، از دیگر راههاى رفع دلتنگى و توجه به خداوند، ارتباط با انسانهاى وارسته و خواندن سرگذشت بزرگان است و همچنین مطالعه و تدبر در متون دینى مانند قرآن، احادیث و دعاها که عالىترین و بهترین گنجینههاى معرفت الهى هستند و راههاى ارزشمند و بىنظیرى در جهت شناخت و تقرب به حق تعالى به روى انسان مىگشایند. امتیاز این راه بر دیگر راهها چند چیز است:
1) سهولت و دسترس پذیرى،
2) فقدان خطا،
3) ایجاد انس و ارتباط بین فرد و خالق علاوه بر ثمره علمى و معرفتى.
[1] «بحار» ٢٠٣/٧٢، از کتاب «کشف الغمّة».
[2] حکیمی م. (1395). ترجمه الحیاة (ج 2، ص 512). دلیل ما.
